Wijn en kangoeroes

Hallo lieve familie en vrienden,

Allereerst super bedankt voor alle leuke berichtjes, erg leuk om te lezen! :)
Hierbij ons tweede reisverslag vanuit Ozzie. Op 4 januari hebben we ’s morgens de geboekte auto opgehaald in het centrum van Adelaide. Na het nodige papierwerk bij het autoverhuurbedrijf kwam de dame achter de balie met de mededeling dat we nog een paar 100 dollar extra moesten betalen omdat ik (Jen) jonger dan 25 jaar ben. Dit hebben we bij het boeken echter specifiek nagevraagd bij het reisbureau, waarbij ze ons vertelden dat hiervoor geen extra toeslag gold. We hebben daarom maar even contact opgenomen met het reisbureau en hopen dan ook dat ze met een oplossing komen. Tot die tijd rijdt Wout alleen.

Hierna hebben we de auto uitgebreid gecheckt op krassen, deuken en andere gebreken, waarbij de medewerker alles op een formulier noteerde. Wanneer je dit formulier nu bekijkt, lijkt het net alsof we in een auto rijden die total loss is, wat Wout een pluspunt vindt omdat het dan niet zo erg is als er een krasje bijkomt. Dit is gelukkig niet zo, hij rijdt heerlijk! Alhoewel Wout in het begin nog erg moest wennen. En dan bedoel ik nog niet eens aan het links rijden, maar aan het feit dat het een automaat is. Aangezien je daarbij maar twee pedalen hebt, gebruikte hij uit gewenning de rem een aantal keer als koppeling. Daardoor stonden we een aantal keer binnen twee seconden stil en met onze neuzen tegen de voorruit gedrukt! :| ‘OMG dat belooft wat’, horen jullie mij waarschijnlijk al denken…

Maar goed de rem werkte in ieder geval ;), en ook de ruitenwissers zijn uitgebreid getest aangezien die hier aan de linkerkant van het stuur zitten, waardoor Wout telkens dacht dat hij zijn knipperlicht aandeed, maar nee! Toen we de auto eenmaal een beetje door hadden en gewend waren aan het links rijden, hebben we onze spullen ingeladen en zijn we door de Adelaide Hills richting Barossa Valley (een beroemd wijngebied) gaan rijden. Deze tocht duurde ongeveer een uur en het geheel leek een beetje op Toscane. Al snel kwamen we het beroemde bordje met de kangoeroe erop tegen, waardoor we dus de halve weg hebben gezocht naar een paar kangoeroes. Helaas zijn we deze die dag niet tegengekomen.

Eenmaal in ons hotel aangekomen, hebben we wat boodschappen gedaan, een kaart v.d. omgeving gehaald en zijn we naar een aantal wijnhuizen gegaan. We hebben allereerst Murray Street Vineyards bezocht, een wijnhuis waarvan de manager ook Grundel heet. Via Facebook hebben Wout en hij contact gehad, waarbij hij ons heeft uitgenodigd langs te komen. Dit wijngoed ligt erg mooi met een terras dat uitkijkt over de wijnranken. Hier hebben we wijn geproefd en een rondleiding gekregen door de wijnmakerij. Daarna zijn we nog naar Seppeltsfield, Two Hands Winery, Langmeil Winery, Penfolds en Jacob's Creek geweest.

De volgende dag (5 januari) zouden we wijnhuis d’Arenberg bezoeken in Mclaren Vale, een wijngebied ten zuidoosten van Adelaide. Eenmaal op weg kwamen we weer een aantal keer het bordje v.d. kangoeroe tegen, en na ongeveer een uur rijden, was het dan zover en hebben we voor het allereerst een wilde kangoeroe gezien! Langs de weg wel te verstaan, in de greppel lag ze, dood! :( Ik had gehoopt dat onze eerste kangoeroe ontmoeting er een met een springende kangoeroe zou zijn, maar helaas… Daarna hebben we nog zo’n 3 dode kangoeroes langs de weg zien liggen, waardoor we nu juist een beetje bang zijn om er een tegen de auto aan te krijgen..
Bij d’Arenberg heeft Wout een aantal wijnen geproefd en daarna zijn we op weg gegaan richting Port Elliot, een plaatsje aan de kust.

Na te hebben ingecheckt in ons hotel voor die nacht, hebben we het dorpje een beetje verkend en zijn we vervolgens langs het strand en over de kliffen gaan lopen. Het is hier super mooi, echt zoals je je Australië voorstelt. Helaas waaide het wel super hard, wat volgens de medewerker van het hotel erg ongewoon is voor deze tijd van het jaar. Na mooie foto’s te hebben gemaakt, zijn we ’s avonds gaan eten in een lokaal restaurantje. Daarna hebben we even bijgekletst met m’n moeder (Rita) op Skype.

Vanmorgen zijn we vroeg op weg gegaan richting Mount Gambier, een plaats dat bekend staat om haar blauwe kratermeren. Om hier te komen, moesten we eerst 5 uur rijden. Dit is één van onze langste routes, maar het was eigenlijk prima te doen. Deze route leidde ons door het binnenland, waarbij het landschap voornamelijk bestond uit graanvelden en wijnranken. Ook zijn we daarbij door een gebied gekomen waar een hevige bosbrand heeft gewoed, wel erg om te zien.

Om 2 uur waren we in ons volgende hotel, en zijn we eerst op zoek gegaan naar een goede camerawinkel. Onze mooie spiegelreflexcamera is er namelijk mee opgehouden! :( We hebben daarom een nieuwe digitale camera gekocht en laten de andere camera als we terug zijn in Nederland repareren. Daarna hebben we de kratermeren in Mount Gambier bezocht, wat erg indrukkend was.

Zo dat was ons tweede verslag alweer, wij gaan zo avondeten en morgen richting Apollo Bay!

Veel liefs,

Jen en Wout