In a hole in the ground there lived a hobbit…

Hallo lieve familie en vrienden,

Nog één week, dan zit onze reis er alweer op.. de tijd vliegt! We waren gebleven in Greymouth, een plaats aan de westkust van het zuidereiland.

Afgelopen woensdag zijn we naar de noordkust gereden, naar het kleine plaatsje Collingwood. Helaas waren de weergoden ons niet al te welwillend gestemd, en regende het een groot deel van onze rit. Ondanks het weer hebben we toch de toeristische attracties bezocht die op het programma stonden. Zo zijn we naar de Pancake Rocks geweest, een groep van kalksteenrotsen in zee die door hun vorm lijken op, op elkaar gestapelde pannenkoeken. Tussen een aantal van deze rotsen zitten verticale blaasgaten, waar bij vloed het water bovenuit spuit. Toen we de hangbrug opliepen bij deze rotsen, stond er een jongeman aan de overkant vrolijk naar ons te lachen. ‘Die is vrolijk!’, dachten we nog.. waarna we druk begonnen foto’s te maken van de rotsen en de ruige zee, toen we ineens een sloot zeewater uit zo’n blaasgat over ons heen kregen, OMG! Toen werd ineens duidelijk waarom hij ons dus al de hele tijd met zo’n big smile stond aan te kijken. :S Lekker doorweekt de auto weer in, en op weg naar Cape Foulwind, waar we op de rotsen heel veel zeehonden hebben gezien waaronder baby’s, super schattig! Dit maakte de natte sokken weer enigzins goed.

In Collingwood hadden we een studio geboekt in een voormalig politiebureau, waar we twee dagen konden bijkomen van al het reizen. Hier was het weer gelukkig een stuk beter, en we besloten dan ook om na het eten naar Wharariki Beach te rijden. Om dit strand te bereiken, moesten we na de auto te hebben geparkeerd eerst nog een stuk lopen door weilanden met schapen. Wout bleek echter toch niet zo’n dierenvriend te zijn, en begon steeds harder te lopen tussen de schapen. Ik moest dan ook meteen ophouden met de schapen te lokken, want daar konden ze volgens Wout weleens extreem agressief van worden… Juist ja! :S Oh en als ik hem niet geloofde, zou hij me die avond wel even een paar Youtube filmpjes laten zien van agressieve schapen. Meneer wil wel krokodillen vasthouden in de dierentuin of salamanders uit het zwembad vissen, maar schapen: killing! Gelukkig heb ik Wout z’n sprint door het weiland vastgelegd op camera, dus hij kan het niet ontkennen ha! ;)

Het strand was super mooi, met hoge zandduinen en een paar reusachtige rotseilanden in zee. Helaas was het vloed waardoor we niet naar deze rotsen konden toelopen, wat nog spectaculairder schijnt te zijn, maar desondanks hebben we mooie foto’s gemaakt.
De volgende dag zijn we naar het Abel Tasman National Park gereden, een park met mooie stranden, verlaten baaien en veel mooie wandelroutes. Toen ik onderweg daarnaartoe foto’s aan het maken was van de omgeving, bleek ineens dat het memorykaartje niet in de camera zat. Die zat nog in de laptop in ons hotel, oepsie.. Dus maar even een nieuw memorykaartje gekocht zodat we niet weer helemaal terug hoefden te rijden. We hadden die dag prachtig weer, en hebben een aantal baaien verkend. Eén van de baaien was alleen te bereiken via een niet geasfalteerde bergweg zonder vangrail, wat nogal gevaarlijk was aangezien de afgrond stijl naar beneden liep. Daarna lekker een paar uurtjes op strand gelegen en genoten van al het moois!

Op vrijdag was het dan alweer tijd om naar Blenheim te rijden, om wijn te gaan proeven in de beroemde wijnregio Marlborough. De weg ernaartoe was weer eens zo’n bergweg met ravijnen waar je maag van omdraait. Laat het nou net zo zijn dat op dit soort wegen altijd de man in Wout naar boven komt en hij altijd wil gaan scheuren, fijn! Enigszins groen aangelopen kwamen we de bergen weer uit en hebben we het laatste stuk langs de kust van Picton gereden. Dit was ook weer een mooi stuk om te rijden, door de Marlborough Sounds die voor de kust liggen. Deze sounds lijken op fjorden, maar zijn eigenlijk overstroomde gebergten. ’s Middags hebben we ergens geluncht, boodschappen gedaan en informatie ingewonnen over de wijnbedrijven in de regio. Oh en aangezien al mijn boeken inmiddels uit zijn, heb ik ook nog even het boek ‘The Hobbit’ aangeschaft om alvast in de stemming te komen voor onze trip naar Hobbiton! :)

Zaterdag stond er een dag wijnproeven op het programma. We hebben die dag verschillende wijnbedrijven bezocht, waaronder Wither Hills, Brancott Wine Estate, Cloudy Bay en St. Clair. Voornamelijk Cloudy Bay vonden we geweldig, aangezien het wijngoed gigantische bomen met daarin schommelstoelen had, waarin we ’s middags lekker hebben genoten van de wijn en het mooie uitzicht op wijngaarden!

De volgende morgen alles weer ingepakt en naar Picton gereden. Om 2 uur ’s middags hadden we de ferry geboekt die ons in drie uur naar het noordereiland zou brengen. Aangezien we een beetje vroeg waren, hebben we nog even rustig koffie gedronken en winkels gekeken. Na onze vorige boottrip, leekt het mij (Jen) wel zo verstandig om flink in te slaan op medicatie tegen zeeziekte, want dat wilde ik echt niet nog een keer meemaken. De vrouw van de apotheek verzekerde me dat deze ferry nogal heen en weer zou gaan omdat de wind tussen de twee eilanden echt over zee raast, fijn vooruitzicht! Daarna hebben we de auto ingeleverd, want het autoverhuurbedrijf heeft het zo geregeld dat we op beide eilanden een andere auto krijgen, zodat we de auto niet mee hoeven te nemen op de ferry. Daarom hebben we die ochtend de auto weer even alle dode vliegen en andere insectensporen van onze huurauto staan boenen en zijn toen aan boord gegaan. De ferry was super groot, en kan met maar liefst 10 verdiepingen zo’n 1700 mensen en heel wat auto’s vervoeren. Er is voldoende vertier aan boord, met verschillende restaurants, een speelkamer en zelfs een bioscoop. De tocht viel me uiteindelijk alles mee, en al snel kwam de skyline van Wellington in zicht.

In Wellington aangekomen hebben we onze nieuwe huurauto opgehaald. We hadden geluk en kregen weer een upgrade, dit keer mochten we een Toyota Rav4 meenemen. :) Na te hebben ingecheckt, zijn we Wellington gaan verkennen en hebben we ’s avonds Thai gegeten en drankjes gedaan op één van de drukke terrasjes in het centrum.

Maandagochtend zijn we nog even naar de Mt Victoria Lookout gereden in Wellington, wat een mooi uitzicht gaf over de hele stad en vanwaar het komen en gaan van ferry’s en andere vissersbootjes te zien was. Vanaf hier is ook het dichtbegroeide bos te zien wat gebruikt is in het eerste deel van the Lord of the Rings en dienst deed als bos bij de ‘Shire’. Na een smoothie te hebben gehaald, zijn we op weg gegaan richting onze volgende bestemming: Napier. Deze plaats ligt aan de oostkust van het noordereiland en staat bekend om haar wijnregio. De weg ernaartoe voerde ons door boerenland en stukken bos en bleek een waar avontuur. Toen we een hoek omkwamen zagen we namelijk een hele horde schapen op de weg lopen op weg naar hun weiland. De boer was echter nergens te bekennen, en dus zijn we maar langzaam achter de schapen aangereden. Niet lang daarna zagen we in de achteruitkijkspiegel ineens een invasie van schapen onze kant op komen rennen met daarachter de boer op zijn quad. En zo waren we die morgen omringd door schapen, jullie kunnen je voorstellen dat Wout erg blij was dat hij veilig in de auto zat! ;)

Onderweg zijn we nog gestopt bij de plaats Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatahu. Nee, dit is geen grap en dit is met 85 letters de langste plaatsnaam ter wereld. Het plaatsnaambord van 10 meter was dan ook niet te missen. Vertaald betekent het ongeveer: ‘De heuveltop waarom Tamatea, de man met de grote knieën die bergen afdaalde, beklom en verslond en rond het land was gezeild, voor zijn geliefde op de fluit speelde’. Juist ja…
Daarna zijn we nog naar Cape Kidnappers gereden, waar je jan-van-genten vogels kan zien die zich vanaf de kliffen in het water storten. Wat ze er niet bij hadden verteld, was dat je eerst zo’n 8 km over strand moet lopen om ze te kunnen zien. Aangezien het vloed was toen wij er waren, was dat niet mogelijk. Dus maar Napier ingesteld in de tomtom en ’s middags een beetje het stadje bekeken, dat bekend is om haar Art Deco stijl huizen en drankjes gedaan bij de haven.

Dinsdag stond er een dag vulkanen bekijken in het Tongariro National Park op het programma. Dit is een gebied met vulkanen in het midden van het noordereiland (oftewel Central Plateau). In The lord of the rings is dit park gebruikt als het duistere Mordor en één van de vulkanen deed dienst als de Mount Doom. Onderweg zagen we dat er uit één van deze vulkanen een rookwolk kwam, maar behalve aswolken scheen die vulkaan te zijn uitgedoofd, en de weg was gewoon open dus zijn we maar gewoon naar de vulkanen gereden. Halverwege één van deze bergen ligt een dorpje waar ’s winters veel vakantiegangers komen om te skiën. Hier hebben we koffie gehaald en hebben we een stuk gewandeld en mooie foto’s gemaakt. Wout was echter niet tevreden met de foto’s en heeft nog even wat andere onstabiele rotsblokken beklommen. Aangezien hij na een kwartier nog niet terug was en niet reageerde toen ik hem riep, dacht ik op z’n minst dat meneer v.d. rotsen was gegleden. Naast de onstabiele rotsen was hij namelijk ook nog eens op zijn slippers de berg gaan beklimmen, onder het mom van ‘Frodo had het zelfs op zijn blote voeten gedaan’. Zucht, mannen….

Daarna zijn we terug gereden naar Turangi, waar we een hotelkamer voor één nachtje hadden geboekt. ’s Middags hebben we lekker nog even bij het zwembad gelegen en genoten van het mooie weer. Turangi ligt vlakbij Lake Taupo, een meer van zo’n 600 km². Dit is niet zomaar een meer, maar vormt een immense krater v.d. Taupovulkaan. Deze supervulkaan heeft twee uitbarstingen van apocalyptische omvang gehad, waaronder de grootste eruptie ter wereld zo’n 26.000 jaar geleden. Daarbij was de uitstoot volgens vulkanologen zo’n 800-1200 km³ as, echt bizar!

Afgelopen woensdag hebben we de Huka Falls bezocht, waarbij je over een brug kon lopen waaronder het turquoise water zich een weg door de rotsen perst en bij de waterval zo’n 10 meter naar beneden stort. Hier komt natuurlijk menig Chinees op af en we hadden dan ook enige moeite om een foto te maken zonder een met een Ipad zwaaiende Chinees..
Vlakbij de Huka Falls liggen de Craters of the Moon. Deze ‘thermale’ bronnen zijn bijzonder om te zien, aangezien je overal in de grond kraters ziet met daaruit kokend heet stoom en opborrelende modder. Om brandwonden te voorkomen, moet je dan ook op de wandelpaden blijven. Hier beseften we maar weer eens hoe krachtig de natuur is! Enig minpuntje van deze trip was de rotte eierlucht die uit de kraters komt, maar het was de stank wel waard.

Donderdag werden we helaas wakker in een ontzettende eierlucht, bah! Ook in Roturua zelf komt deze lucht dus af en toe opzetten. Snel de auto ingesprongen dus en naar het Blue Lake en het Green Lake gereden in de buurt, waar we wat foto’s hebben gemaakt. Ook zijn we om het grote Lake Rotorua gereden en hebben hier wat Springs bekeken. ’s Middags hebben we lekker in het zonnetje gezeten en heb ik ‘The Hobbit’ uitgelezen. Precies op tijd wel te verstaan, want de volgende dag stond de tour naar Hobbiton op het programma, spannend!

Vanmorgen hebben we onze spullen ingepakt en zijn we op weg gegaan naar Matamata, het plaatsje waar Hobbiton ligt. Hier werden we opgehaald met een tourbus, die ons naar de goed afgeschermde filmset bracht. Eenmaal in Hobbiton vertelde onze gids ons van alles over het filmproces. Zo ook dat Peter Jackson (de director) de boom die boven het hobbithole van Bilbo en Frodo staat nep is en dat de blaadjes aan de boom handgeschilderd zijn. Toen de blaadjes eenmaal aan de boom zaten, bekeek Peter de boom nog eens goed, en kwam hij tot de conclusie dat de kleur v.d. bladeren niet helemaal juist was. Met als gevolg dat alle boombladeren stuk voor stuk opnieuw geschilderd moesten worden.. alles moest namelijk perfect zijn, en dat is hét! Het resultaat is echt verbluffend, je waant je echt in één van de films, super leuk om te zien. Na zo ongeveer 200 foto’s van elke hobbithole en in Hobbiton gebrouwen ginger bier te hebben gedronken in de Green Dragon Inn, zat de tour er weer op en zijn we op pad gegaan naar Coromandel.

Daar zijn we inmiddels aangekomen, en hier blijven we twee nachtjes om de omgeving te verkennen en een beetje te relaxen. Vandaag over een week vliegen we alweer naar Nederland, waar we volgende week zaterdagmiddag zullen aankomen.. time flies when you’re having fun!

Liefs en nu écht tot snel,

Jen en Wout