Nieuw-Zeeland: een land met vele gezichten

Hallo allemaal,

Weer eens een verhaaltje van mijn hand (Wout). Jen staat pasta te bereiden nu ik begin met schrijven, want het werd tijd dat zij de pannen weer eens ter handen nam :P. We zijn gebleven bij de eerste avond in Christchurch meen ik.

De volgende ochtend zijn we de auto ingestapt voor een serieus ontbijt. Het enige wat Jen namelijk wil in de ochtend is verse fruit smoothies, dus daar gingen we maar voor op pad (als vrouwen honger hebben :|). We hebben in het centrum uiteindelijk een leuk café gevonden waar we een smoothie hebben besteld.. Jen keek me aan toen de smoothie op was en ik wist alweer genoeg. Ze hadden bij dit café namelijk ook een gebakafdeling (had Jen natuurlijk bij binnenkomst al gezien..haha). Uiteindelijk, na de gezonde smoothie en de minder gezonde, als hoofdgerecht geportioneerde carrotcake gingen we maar eens op zoek naar een supermarkt. We hebben in Australië namelijk alles op moeten maken/weg gooien, omdat we het niet meekregen in de koffers.

We zijn richting het centrum van Christchurch geweest en hebben eigenlijk met onze monden open gelopen bij het zien van alle lege plekken, deels ingestorte gebouwen en dichtgetimmerde woon-/kantoortorens. Bij de aardbeving in 2011 is deze binnenstad flink geraakt en dat is ook te zien. Het geheel bood een zeer trieste aanblik en hopelijk bouwen ze het snel weer op.

We zijn de volgende dag vroeg weggereden naar Kaikoura. Een rit van 2,5 uur langs diverse bergketens, wijnbouwgebieden en veel platgereden dieren op de weg (ik heb gelukkig nog niets geraakt). Naarmate we dichter bij de bestemming kwamen, werd het steeds mooier weer. We begonnen met regen en mist, en kwamen gelukkig aan met een strakblauwe lucht. We zijn eerst langs het geboekte verblijf gereden om de koffers af te zetten (appartement met uitzicht op de bergen). Vervolgens direct naar het Whale Watch Centre gereden waar we een boottocht geboekt hadden.

Bij het winkeltje hebben we maar een pil gekocht voor zeeziekte (werd aangeraden) en werden met een bus afgezet bij een grote catamaran. De boot bestond uit 2 lagen en de onderste laag moest je eerst gaan zitten voor de tocht naar de diepe wateren (ruim 1500m diep waar de walvissen moeten zijn). De boot gaat namelijk met ruim 60km per uur over het water. Dan wil je niet bovenop staan zeg maar. Er zijn maar een paar plekken op aarde waar er zulke diepe wateren zijn vlakbij de kust. Na 15 minuten kwam al het bericht dat er een walvis voor ons te zien was, maar toen hij ons aan zag komen varen dook hij snel weer onder (zou ik ook doen, al die ramptoeristen :P). Helaas geen walvis dus, maar al snel kregen we weer een melding. We zaten nu niet meer binnen maar stonden op de voorkant en toen ik naar rechts keek, zag ik dat Jen een beetje van kleur verschoten was, ze was door de hoge golven een beetje groen geworden…

Uiteindelijk hebben we twee grote potvissen gezien, de zogenoemde Sperm Whales. Daarnaast hebben we een grote groep dusty dolphins gezien die met onze boot meezwommen en ons trakteerden op mooie sprongen uit het water! Ook hebben we een haai van ongeveer 2 meter en grote albatrossen gezien. Al met al een zeer geslaagde tocht achteraf (voor mij misschien iets meer dan voor Jen). Jen zweert vandaag de dag dat ze nooit meer op een boot gaat.

In de middag op aanraden van de eigenaresse van ons appartement, nog een (flinke :|)wandeltocht gemaakt naar een baai in Kaikoura waar je een zeehonden kolonie kan zien. We hoefden niet lang te zoeken, want de Chinezen stonden al klaar met hun iPads. We hebben hier mooie foto’s kunnen maken van de dieren. Ze komen uit de zee en gaan dan in de struiken liggen slapen, een erg leuk gezicht.. We hebben daarna sushi afgehaald en als lunch genuttigd in het appartement. De eigenaar vroeg ons bij aankomst of we in de avond wat kreeft kwamen eten. Dit slaan we natuurlijk niet af, dus hebben we onder het genot van en goed glas wijn vers gevangen kreeft gegeten in het gezelschap van wat andere Amerikaanse gasten die verbleven in het appartement naast ons. Daarna nog wat sterren gekeken, want die zijn ongelofelijk goed te zien hier. Miljoenen stonden er aan de hemel die avond. Het dochtertje van de huiseigenaren (4 jaar), kwam vervolgens met haar plastic piano naar buiten om ons te trakteren op een ware show, waarbij ze verschillende nummers zong en ons ook nog even haar balletkunsten liet zien. Jen was natuurlijk meteen helemaal verliefd op het kleine meisje! ;) De volgende ochtend werden we wakker met allebei ongeveer 30 muggenbulten op ons lijf! Aangezien we dachten dat we de kreeft binnen zouden nuttigen, hebben we ons niet ingesmeerd met anti insectengel, AUW!! :(

We zijn de volgende dag volledig ingesmeerd met muggenbultenzalf op pad gegaan naar Timaru. Dit was een rit van ruim 4 uur. Een saaie lange weg met vrij weinig te zien. In Timaru hadden we een bungalow geboekt en daar wilden we even ontspannen voordat we de stad ingingen. Na de incheck zijn we echter lichtelijk geschrokken, want het bleek geen bungalow, maar een hokje van 3 bij 3 meter ongeveer. Nou maakt de afmeting niet zoveel uit als hij goed is ingedeeld, maar hier stonden 2 grote stapelbedden in en toen was het hok vol. We hadden amper plek om de koffer open te doen.. Enigszins in shock, besloten we om maar snel de stad in te gaan en heel erg laat pas weer terug te komen als we echt moe waren. Uiteindelijk hebben we lekker ergens wat geluncht met zicht op de haven. In de avond lekker uit eten geweest. Vervolgens hebben we een plekje gezocht op de pier, want na zonsondergang komen er in Timaru namelijk Pinguïns uit zee het strand op om daar op hun eieren te broeden.
Na een uur te hebben gewacht, kwamen daar drie kleine pinguïns uit de zee het strand op waggelen. Echt een leuk gezicht, maar kreeg af en toe wel neigingen om wat irritante Aziaten van de pier af te lazeren (wat hebben wij een hekel gekregen aan die niet sociale, ongemanierde ramptoeristen uit Azië zeg). Ik wil ze niet over een kam scheren, maar als er tegen die lui wordt gezegd dat ze niet dicht bij die beestjes mogen komen of de flits mogen gebruiken begrijp je het wel toch? NEE, Aziaten doen het dan juist wel. Al klauterend ging er zo’n ramp Chinees de rotsen van de pier af met zijn Ipad om, met flits, foto’s te maken van de pinguïns....ZUCHT.

Na het zien van de pinguïns, zijn we richting het bungalowpark gereden. Bij binnenkomst in ons ‘hok’, wachtte ons nog een andere nare verrassing, namelijk oud zweet! Echt super vies.. na de tent enigszins te hebben gelucht, zijn we volledig ingepakt in het stapelbed gekropen.. Jen was er namelijk van overtuigd dat hier zeker bedbugs zouden zitten! (Zien jullie het al voor je?! :P). Na een uur keken we elkaar aan en besloten we maar naar onze volgende hotel te gaan rijden. In dit vieze hok zouden we allebei toch geen oog dicht doen. Dus: op weg naar Dunedin om 01.00 uur ‘s nachts! ’s Nachts rijden bleek nog wel enigszins een uitdaging, want hier staan geen lantaarnpalen en niet alle bochten staan even goed aangegeven.. Na een uur kwamen we pas het eerste verlichte dorpje tegen. Hier hebben we maar even een kop koffie gehaald en wat brandstof getankt. Rond 04.00 uur kwamen we uiteindelijk aan in Dunedin. De stad die aan de kust ligt, sliep nog en we besloten om de auto te parkeren aan het strand en te wachten tot de zonsopkomst..

Zoals jullie begrijpen, waren we om 07.00 uur allebei toch wel een tikje verrot en besloten we richting de accommodatie te rijden waar we de aankomende nacht zouden verblijven. Eenmaal op het erf op zoek naar de eigenaar. Normale mensen slapen op dit soort tijdstippen was mijn opmerking richting Jen, maar ze wilde vragen hoe laat we konden inchecken (slapen dus). De eigenaresse was nogal verrast toen ze uit de koeienstal kwam lopen en ons aantrof op dit tijdstip. Uiteindelijk gaf ze aan dat we rond 11.00 uur wel konden terugkomen, ze was nu nog even bezig met de koeien melken. Zo gezegd, zo gedaan…maar eerst nog even ontbeten en wat van de fraaie stad gezien (met name de steilste straat van de wereld, het beroemste station van Nieuw-Zeeland, een bierbrouwer en wat andere mooie gebouwen).

Na te hebben ingecheckt, hebben we even bijgeslapen en zijn daarna nog even de omgeving gaan verkennen. Dunedin heeft namelijk een soort landtong in zee, waar je overheen kunt rijden en dan aan de ene kant het binnenwater ziet, en aan de andere kant de zee. Het was erg mooi weer en we hebben dan ook hele mooie foto’s gemaakt. Hier hebben we ook weer zeehonden en albatrossen gezien! :D ‘s Avonds hebben we op ons terras met zicht over de vallei genoten van de ondergaande zon. De eigenaresse kwam ons een kaasplankje brengen met zelfgemaakte kazen. Hier hebben we een heerlijk glas wijn bij gedronken en we voelden ons na de bewogen nacht weer als een koning te rijk.

Het ontbijt zat inbegrepen bij het verblijf en daar hebben we ook van de genoten de volgende ochtend. Het was wel even schrikken toen een stel Aziaten ook bij ons aan de ontbijttafel kwam zitten (ze zijn ook overal!). Gelukkig begreep Jen mijn seintje dat we beter snel konden gaan, voordat de Aziaat aan zijn broodje met jam begon.. :O Ik weet namelijk niet waar deze mensen hebben leren eten, of ik kan beter zeggen hoe!? Het was in ieder geval bijzonder smerig om te horen hoe hij zijn cornflakes naar binnen werkte (wat een zeikerd zullen jullie wel denken, haha :P). Ik heb die verafschuwing een beetje van mijn moeder geërfd denk ik, hé mam? ;) Maar het lijkt me ook niet zo moeilijk om fatsoenlijk met je mond dicht te eten toch?

Na het ontbijt zijn we op weg gegaan richting Te Anau, gelegen in Fjordland, een nationaal park in het zuidwesten van het Zuidereiland. Een rit van ruim 6,5 uur, want we hebben de scenic route gereden langs baaien, hoge bergen en diverse uitkijkpunten. Een groot gedeelte van het zuidelijkste deel van Nieuw Zeeland gezien tijdens deze rit. In Te Anau hadden we een prima motel en zijn direct naar het informatiecentrum gegaan voor meer info over de omgeving. In de avond wat afgehaald bij de lokale Italiaan en onze trip van de volgende dag richting Milford Sound uitgestippeld.

Milford Sound is een fjord welke te bereiken is via de 120 km doodlopende Milford Sound Road. De weg ernaartoe is werkelijk waar prachtig. Via slingerwegen met haarspeldbochten door de gigantische bergen, en een lekkende tunnel door één van deze bergen, kom je na zo’n 2 uur rijden bij Milford Sound aan. Het bleek een gigantisch fjord met immens steile rotswanden en diverse watervallen, met op de achtergrond de met sneeuw bedekte bergtoppen. Na een kop koffie hebben we wat rondgelopen, mooie foto’s gemaakt en uiteindelijk weer de weg teruggenomen. Onderweg zijn we nog gestopt bij diverse uitkijkpunten en hebben we onze ogen uitgekeken bij deze geweldige natuur.
’s Avonds hebben we wat te eten besteld bij de lokale Italiaan. Dezelfde als de dag ervoor, want dat was eigenlijk best wel goed bevallen! Op tijd naar bed maar weer, want zo’n dag toeren hakt er best wel in af en toe. Ooowjah, voor dat ik het vergeet…ik heb ook nog ‘alle’ was gedaan :|! (‘De arme stakker moet ook een x wassen..’ (Jen))

De volgende ochtend de tomtom ingesteld op Queenstown. Een rit van ruim 4 uur! We zijn volgens mij wel 15 keer gestopt onderweg om foto’s te maken. Bergtoppen, kristalhelder blauwe meren en groene bossen wisselen elkaar af op deze route. We blijven ons verbazen over dit land. Uniek en divers in alle opzichten! Bij het hotel aangekomen in Queenstown hebben we elkaar even aangekeken en onze actieve plannen maar laten varen. We wilden eigenlijk met de kabelbaan naar boven en de stad zien, maar we zijn heerlijk in het hotel gebleven. Een gigantische hotelkamer met marmeren badkamer en jacuzzi heeft ons doen besluiten lekker een dagje te ontspannen. :) We hadden een upgrade gekregen, namelijk een kamer met uitzicht op de turkooisblauwe rivier, echt prachtig! ’s Avonds hebben we lekker gegeten in het restaurant met zicht op de vallei en daarna nog even genoten van het binnenzwembad en de sauna.

De navigatie gaf de volgende morgen de Franz Josef Glacier aan. Een fraaie rit door de Southern Alps, met maar liefst 140 bergtoppen boven de 2000 meter, en 19 bergen boven de 3000 meter! Op naar de gletsjers dus.. Deze dag hebben we wederom veel tijd doorgebracht in de auto, maar dit was door het landschap absoluut geen straf. Eenmaal aangekomen op de bestemming zijn we eerst naar de Fox Glacier gereden. Een zeer fraaie gletsjer die je na een flinke wandeltocht van 45 minuten bereikt. We waren kapot toen we bovenkwamen, maar het aanzicht maakte alles meer dan goed!

De volgende dag vroeg wakker en ja hoor..REGEN! Ik ben nog even de auto ingesprongen om wat verse chocolade croissants te halen bij de verse bakker en toen zijn we maar gaan rijden. Onderweg was het weer slingeren geblazen. Veel haarspeldbochten en diepe ravijnen waar Rita (moeder van Jen) een rolberoerte van zou krijgen, maar we zijn goed aangekomen! Vanmiddag op aanraden van de norse Nederlandse moteleigenaar nog naar een loopbrug in de buurt gereden om prachtig blauw water te zien (was maar 70 km :P), maar was de autorit wel waard. Het weer was alleen jammer genoeg slecht. Nu net boodschappen gedaan en morgen richting Collingwood, gelegen bij het Abel Tasman National park, in het noorden van het Zuidereiland.

We missen het vaste en georganiseerde leventje inmiddels wel een beetje, maar ondanks dat genieten we volop van al het moois hier. Goudgele stranden, gigantische bergpartijen, kristalheldere meren, en eeuwenoude gletsjers.. kortom: een land met vele gezichten!

See you soon..

Groetjes,

Jen & Wout